ഈഗിൾ ഹാസ് ലാന്റഡ് – 50

മൂടൽ മഞ്ഞിന്റെ ആവരണത്തിൽ മയങ്ങിക്കിടക്കുകയായിരുന്നു പ്രഭാതം. ഉദയം കഴിഞ്ഞ ഉടൻ തന്നെ ന്യുഹോഫ് റാഡ്‌ലിനെ വിളിച്ചുണർത്തി കോഫിയോടൊപ്പം അത്ര ശുഭകരമല്ലാത്ത ആ വാർത്ത അറിയിച്ചു.

“ഇവിടെ ഇത് സാധാരണ ഉണ്ടാകാറുള്ളതാണ് കേണൽ… കാലാവസ്ഥാ പ്രവചനം അത്ര നന്നല്ല… വൈകുന്നേരത്തിന് മുമ്പ് വിമാനങ്ങൾക്ക് ടേക്ക് ഓഫ് ചെയ്യാൻ കഴിയില്ല എന്നാണ്… അത് വരെ വെയ്റ്റ് ചെയ്യാനൊക്കുമോ താങ്കൾക്ക്…?”

റാഡ്‌ൽ നിഷേധാർത്ഥത്തിൽ തലയാട്ടി. “ഇന്ന് വൈകുന്നേരം എനിക്ക് പാരീസിൽ എത്തിയേ തീരൂ… എങ്ങനെയും പതിനൊന്ന് മണിയോടെ ജെഴ്സിയിൽ എത്തിയെങ്കിൽ മാത്രമേ എനിക്ക് ബ്രിട്ടനിയിലേക്കുള്ള വണ്ടി പിടിക്കുവാൻ പറ്റൂ… അവിടെ നിന്നാണ് പാരീസിലേക്കുള്ള കണക്ഷൻ… എനിക്ക് എങ്ങനെയും പുറപ്പേട്ടേ തീരൂ… വേറെന്തെങ്കിലും മാർഗ്ഗമുണ്ടോ…?”

“താങ്കൾ നിർബ്ബന്ധം പിടിക്കുകയാണെങ്കിൽ കടൽ മാർഗ്ഗം ശ്രമിക്കാം… ഒരു E-ബോട്ട് ഞാൻ അറേഞ്ച് ചെയ്യാം… പക്ഷേ, ഒരു കാര്യം… കുറച്ച് അപകടം പിടിച്ച യാത്രയായിരിക്കും അത്… ഈ പ്രദേശത്ത് റോയൽ എയർഫോഴ്സിനേക്കാളും ഉപദ്രവകാരികൾ റോയൽ നേവിയാണ്… എങ്കിലും രാവിലെ തന്നെ പോകണമെന്ന് നിർബ്ബന്ധമാണെങ്കിൽ ഇനി വൈകിക്കേണ്ട…”

“എക്സലന്റ്… എന്നാൽ പിന്നെ പെട്ടെന്ന് തന്നെ എല്ലാം അറേഞ്ച് ചെയ്തോളൂ… ഞാൻ ഡെവ്‌ലിനെ വിളിച്ചുണർത്തട്ടെ…” റാഡ്‌ൽ പറഞ്ഞു.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

ഏഴുമണിയോടെ ന്യുഹോഫ് തന്റെ കാറിൽ അവരെ ഹാർബറിലേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ടു പോയി. അമിതമായി മദ്യപിച്ചതിന്റെ ക്ഷീണവുമായി ഡെവ്‌ലിൻ പിൻ‌സീറ്റിൽ വിവശനായി ഇരിക്കുകയാണ്.

ജെട്ടിയിൽ അവരെ കാത്ത് E-ബോട്ട് കിടപ്പുണ്ടായിരുന്നു.  കാറിൽ നിന്നിറങ്ങി ലോവർ ജെട്ടിയിലേക്ക് നടക്കുമ്പോഴാണ് ചെറുപ്പക്കാരനായ ഒരു നേവൽ ലെഫ്റ്റനന്റുമായി സംസാരിച്ച് നിൽക്കുന്ന സ്റ്റെയ്നറെ അവർ കണ്ടത്.

സ്റ്റെയ്നർ അവരെ അഭിവാദ്യം ചെയ്തു. “യാത്ര ചെയ്യാൻ പറ്റിയ കാലാവസ്ഥ… യാത്ര ചെയ്യാൻ പോകുന്ന വിശിഷ്ട വ്യക്തികളെക്കുറിച്ച് ഞാൻ കീനിഗ്ഗിനോട് സംസാരിക്കുകയായിരുന്നു…”

ലെഫ്റ്റനന്റ് കീനിഗ്ഗ് അവരെ സല്യൂട്ട് ചെയ്തു.

ഉറക്കച്ചടവുള്ള കണ്ണുകളുമായി പോക്കറ്റിൽ കൈകൾ തിരുകി ഡെവിലിൻ നിർവികാരനായി നിന്നു.

“മിസ്റ്റർ ഡെവ്‌ലിൻ… അത്ര സുഖമില്ലെന്ന് തോന്നുന്നു…?”  സ്റ്റെയ്നർ ആരാഞ്ഞു.

“ഇന്നലെ അല്പം കൂടുതൽ കഴിച്ചു… വയർ ആസകലം എരിയുന്നു...”  ഡെവ്‌ലിൻ ദീനസ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു.

“അത് ശരി… എന്നാൽ ഇനി ഇതിന്റെ ആവശ്യം ഉണ്ടാകില്ലല്ലോ… ബ്രാൺ‌ഡ്ട് പിന്നെയും ഒരു ബുഷ്മിൽ ബോട്ട്‌ൽ തപ്പിയെടുത്തിരുന്നു…” തന്റെ കൈയിലെ കുപ്പി ഉയർത്തിക്കാണിച്ച് സ്റ്റെയ്നർ പറഞ്ഞു.

നൊടിയിടയിൽ ഡെവ്‌ലിൻ അത് കൈക്കലാക്കി. “കാര്യമെന്തൊക്കെയായാലും ഇവനെ വിട്ടുകളയുന്ന പ്രശ്നമില്ല… ഈ സമ്മാനം ഞാനൊരിക്കലും മറക്കില്ല… നിങ്ങൾ അവിടെ ഇംഗ്ലണ്ടിൽ എത്തുമ്പോൾ ഇതിന് പ്രത്യുപകാരം തീർച്ചയായും ഞാൻ ചെയ്തിരിക്കും…” സ്റ്റെയ്നർക്ക് ഹസ്തദാനം നൽകിയിട്ട് ഡെവ്‌ലിൻ ബോട്ടിന്റെ റെയിലിന് മുകളിലൂടെ ഡെക്കിലേക്ക് കയറി പിൻഭാഗത്തായി ഇരിപ്പുറപ്പിച്ചു.

റാഡ്‌ൽ, ന്യുഹോഫിന് ഹസ്തദാനം നൽകിയിട്ട് സ്റ്റെയ്നറുടെ നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. “കൂടുതൽ വിവരങ്ങൾ ഉടൻ തന്നെ ഞാൻ അറിയിക്കാം… പിന്നെ, നിങ്ങളുടെ പിതാവിന്റെ കാര്യം… എന്നെക്കൊണ്ട് കഴിയുന്നതെല്ലാം ഞാൻ ചെയ്യുന്നതായിരിക്കും…”

സ്റ്റെയ്നർ ഒന്നും ഉരിയാടാതെ നിന്നു. കേണൽ റാ‌ഡ്‌ലിന് ഹസ്തദാനം നൽകുവാൻ പോലും അദ്ദേഹം ശ്രമിച്ചില്ല. ഒന്ന് സംശയിച്ച് നിന്നതിന് ശേഷം റാഡ്‌ൽ ഡെക്കിലേക്ക് കയറി. വീൽ‌ഹൌസിന്റെ തുറന്ന ജാലകത്തിലൂടെ തലയിട്ട് കീനിഗ്ഗ് തന്റെ സഹപ്രവർത്തകർക്ക് ആജ്ഞകൾ നൽകുവാനാരംഭിച്ചു. ജെട്ടിയുമായി ബന്ധിപ്പിച്ചിരുന്ന കയർ വിച്ഛേദിക്കപ്പെട്ടു. നിമിഷങ്ങൾക്കകം ആ ബോട്ട് ഹാർബറിൽ നിന്നും പുറത്തെ മൂടൽമഞ്ഞിനുള്ളിലേക്ക് നീങ്ങി അപ്രത്യക്ഷമായി.

(തുടരും)