ഈഗിൾ ഹാസ് ലാന്റഡ് – 59

സമയം പുലർച്ചെ രണ്ടേമുക്കാൽ. അയർലണ്ടിലെ മൊനാഗൻ പ്രവിശ്യയിലുള്ള കോൺ‌റോയ് ഗ്രാമത്തിലെ ഒരു ആട്ടിടയനായ സ്യൂമാസ് ഓബ്രോയ്ൻ തന്റെ വീട്ടിലേക്കുള്ള യാത്രയിലാണ്. വിജനമായ തരിശ്‌നിലങ്ങളിലൂടെ ഇരുട്ടത്തുള്ള ആ നടപ്പിൽ അയാൾ നന്നേ ബുദ്ധിമുട്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നു.  

തികച്ചും സ്വാഭാവികമായിരുന്നു താനും അത്. വയസ്സ് എഴുപത്തിയാറ് കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. സമപ്രായക്കാരിൽ പലരും ഈ ലോകത്തോട് തന്നെ വിടപറഞ്ഞുകഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. തന്റെ  ഒരു സുഹൃത്തിന്റെ സംസ്കാര ചടങ്ങുകൾക്ക് ശേഷം പുറപ്പെടുമ്പോഴേക്കും സമയം വളരെ വൈകിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ഏതാണ്ട് പതിനേഴ് മണിക്കൂറുകളോളം നീണ്ടു നിന്ന ചടങ്ങുകളായിരുന്നു അത്.

ഏതൊരു അയർലണ്ടുകാരനെയും പോലെ മദ്യം അയാളുടെയും ദൌർബല്യമായിരുന്നു. യാതൊരു നിയന്ത്രണവുമില്ലാതെ നല്ലൊരളവ് അകത്താക്കിയതിന്റെ പ്രതിപ്രവർത്തനം അയാളുടെ മസ്തിഷ്കത്തെയും ശരീരത്തെയും തന്നെ ബാധിച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. താൻ ഈ ലോകത്ത് തന്നെയാണോ എന്ന് പോലും സംശയം തോന്നിത്തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.

പെട്ടെന്നാണ് ഇരുട്ടിൽ നിന്നും തന്റെ തലയ്ക്ക് മുകളിലൂടെ ശബ്ദകോലാഹലങ്ങളൊന്നുമില്ലാതെ വെളുത്ത ഒരു ഭീമാകാരൻ പക്ഷി പറന്ന് വന്ന് അരികിലുള്ള മതിലിന് സമീപം വീണത് പോലെ തോന്നിയത്. മദ്യലഹരിയിലായിരുന്നതിനാൽ ഭയം തോന്നിയില്ലെങ്കിലും അതെന്ത് പക്ഷിയാണെന്നറിയാനുള്ള ജിജ്ഞാസ അയാളെ അങ്ങോട്ട് നയിച്ചു.  

എല്ലാം കൊണ്ടും വളരെ കൃത്യമായ ലാന്റിങ്ങ് ആയിരുന്നു ഡെവ്‌ലിന്റേത്. തന്റെ ബെൽറ്റിൽ നിന്നും ഇരുപത് അടി നീളമുള്ള ചരടിൽ ബന്ധിപ്പിച്ചിരുന്ന സപ്ലൈ ബാഗ് ആണ് ആദ്യം നിലം തൊട്ടത്. ആ മുന്നറിയിപ്പിൽ ലാന്റ് ചെയ്യാൻ തയ്യാറെടുത്ത ഡെവ്‌ലിൻ സെക്കന്റുകൾക്കകം ആ തരിശ് നിലത്ത് കാൽ കുത്തിയെങ്കിലും ബാലൻസ് തെറ്റി വീണ് രണ്ട് മൂന്ന് വട്ടം ഉരുണ്ട് പോയി. നൊടിയിടയിൽ ചാടിയെഴുന്നേറ്റ അദ്ദേഹം പാരച്യൂട്ടിന്റെ ചരടുകൾ തന്നിൽ നിന്ന് അഴിച്ച് മാറ്റുവാനാരംഭിച്ചു.

ഏതാണ്ട് അതേ നിമിഷമാണ് മേഘങ്ങൾക്കിടയിൽ മറഞ്ഞിരുന്ന ചന്ദ്രൻ പുറത്തേക്ക് ചെറുതായി ഒന്ന് എത്തിനോക്കിയത്. അവിടെ പരന്ന മങ്ങിയ നിലാവെട്ടം ഡെവ്‌ലിന് ധാരാളമായിരുന്നു. തന്നെക്കാൾ മുമ്പ് പതിച്ച സപ്ലൈ ബാഗ് തുറന്ന് അദ്ദേഹം ചെറിയ ഷവൽ, കറുത്ത റെയിൻ കോട്ട്, തൊപ്പി, ഷൂസ്, അത്ര ചെറുതല്ലാത്ത ഗ്ലാഡ്സ്റ്റൺ ബാഗ് എന്നിവ പുറത്തെടുത്തു.

തന്റെയരികിലുള്ള മുള്ളുവേലിയുടെ സമീപമുള്ള ചെറിയൊരു കുഴി അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടു. ഷവൽ ഉപയോഗിച്ച് ആ കുഴിയിൽ നിന്നും അൽപ്പം മണ്ണ് തോണ്ടി പുറത്തേക്കിട്ടതിന് ശേഷം അദ്ദേഹം തന്റെ ഫ്ലയിങ്ങ് ഓവറോൾ അഴിച്ചു. അതിനോടനുബന്ധിച്ച് ഘടിപ്പിച്ചിരുന്ന കാലിയായ ബാഗിൽ ഓവറോളും ഫ്ലയിങ്ങ് ബൂട്ട്സും പാരച്യൂട്ടും എല്ലാം നിറച്ച് ആ കുഴിയിലേക്കിട്ട് പെട്ടെന്ന് തന്നെ മണ്ണിട്ട് മൂടി.  പിന്നെ അതിന് മുകളിൽ അവിടെയുണ്ടായിരുന്ന കരിയിലകളും ചുള്ളിക്കമ്പുകളും അലക്ഷ്യമായി വിതറി പ്രത്യക്ഷത്തിൽ അപാകതകളൊന്നും തോന്നാത്ത രീതിയിൽ ആക്കിത്തീർത്തിട്ട് അടുത്തു കണ്ട കുറ്റിക്കാട്ടിലേക്ക് ഷവൽ വലിച്ചെറിഞ്ഞു.

റെയിൻ‌കോട്ട് എടുത്തണിഞ്ഞ് ഗ്ലാഡ്സ്റ്റൺ ബാഗുമെടുത്ത് തിരിഞ്ഞ അദ്ദേഹം കണ്ടത് അരികിലുള്ള മതിലിൽ ചാരി തന്നെത്തന്നെ വീക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്ന സ്യൂമാസ് ഓബ്രോയ്നെയാണ്. ഒന്ന് പകച്ചുവെങ്കിലും അയാളെ ഗൌനിക്കാതെ നീങ്ങുവാൻ തുടങ്ങിയ ഡെവ്‌ലിന്റെ നാസാരന്ധ്രങ്ങളിൽ ഐറിഷ് വിസ്കിയുടെ വീര്യമേറിയ ഗന്ധം അടിച്ച് കയറിയത് പെട്ടെന്നായിരുന്നു.

“എന്ത് ജീവിയാണ് നിങ്ങൾ…? മനുഷ്യനോ അതോ പിശാചോ…? ഈ ലോകത്ത് നിന്നോ അതോ അന്യഗ്രഹത്തിൽ നിന്നോ…?” കിഴവന്റെ സ്വരം കുഴഞ്ഞതെങ്കിലും വ്യക്തമായിരുന്നു.

“ദൈവം നമ്മെ രക്ഷിക്കട്ടെ വയോധികാ… പക്ഷേ, ഒരു കാര്യം ഞാൻ പറയാം… നല്ല വീര്യമുള്ള വിസ്കിയാണല്ലോ അകത്താക്കിയിരിക്കുന്നത്… നമ്മളാരെങ്കിലും ഒരു തീപ്പെട്ടിക്കൊള്ളി ഉരച്ചാൽ മതി… രണ്ട് പേരും കത്തിയമരും എന്നതിൽ ഒരു സംശയവുമില്ല എനിക്ക്… പിന്നെ നിങ്ങളുടെ ചോദ്യത്തിന്റെ ഉത്തരം… മനുഷ്യനും പിശാചും കൂടിച്ചേർന്ന ജീവിയാണ് ഞാൻ… ഒരു പാവം ഐറിഷ് യുവാവ്… നീണ്ട വിദേശവാസത്തിന് ശേഷം ജന്മദേശത്തേക്ക് വരുവാ‍ൻ ഒരു പുതിയ വഴി തെരഞ്ഞെടുത്തതാണ്…”

“ഓഹോ, അങ്ങനെയാണോ…?” ഓബ്രോയ്ൻ ചോദിച്ചു.

“എന്താ, ഞാൻ പറഞ്ഞത് വിശ്വാസമായില്ലേ…?”

കിഴവന്റെ മുഖം സന്തോഷത്താൽ വിടർന്നു. “Cead mile failte sabhaile romhat…” അയാൾ ഐറിഷ് ഭാഷയിൽ ഉറക്കെ പറഞ്ഞു. “നൂറ് നൂറായിരം സ്വാഗതം… ജന്മനാട്ടിലേക്ക്…”

ഡെവ്‌ലിൻ പുഞ്ചിരിച്ചു.

“Go raibh maith agat…” ഡെവ്‌ലിൻ പ്രതിവചിച്ചു. “നന്ദി…”

അദ്ദേഹം തന്റെ ഗ്ലാഡ്സ്റ്റൺ ബാഗ് വീണ്ടുമെടുത്ത് മതിൽ ചാടിക്കടന്ന് പുൽ‌മൈതാനത്തിന് കുറുകേ നടന്നകന്നു. എത്ര ഹ്രസ്വമാണ് ഈ സന്ദർശനമെങ്കിലും ജന്മദേശത്ത് കാൽകുത്താൻ സാധിച്ചതിൽ അദ്ദേഹത്തിന് അവാച്യമായ അനുഭൂതി അനുഭവപ്പെട്ടു. ചെറുതായി ചൂളമടിച്ചു കൊണ്ട് അദ്ദേഹം നടത്തം തുടർന്നു.

സ്ഥലപരിചയമുണ്ടായിരുന്നത് കൊണ്ട് ഗ്രാമത്തിലെ ചെമ്മൺ പാതയിലൂടെ രണ്ടര മണിക്കൂർ ആഞ്ഞ് നടന്നപ്പോൾ യൂൾസ്റ്റർ അതിർത്തിയിൽ എത്തിച്ചേർന്നു. അയർലണ്ടിന്റെയും ഇംഗ്ലണ്ടിന്റെയും അതിർത്തി വേർതിരിവുകളില്ലാതെ ഒന്നായി കിടക്കുന്നു. ബ്രിട്ടീഷ് മണ്ണിലേക്ക് കാലെടുത്ത് വച്ച് ചുറ്റുമൊന്ന് വീക്ഷിച്ചിട്ട് അദ്ദേഹം നടത്തം തുടർന്നു. അത് വഴി വന്ന ഒരു പാൽ വിതരണ ട്രക്കിൽ കയറി ആറു മണിയായപ്പോഴേക്കും അർമാഗ് പട്ടണത്തിൽ ഇറങ്ങി. ഏഴ് മണിയോടെ അദ്ദേഹം ബെൽഫാസ്റ്റിലേക്കുള്ള തീവണ്ടിയുടെ മൂന്നാം ക്ലാസ് കമ്പാർട്ട് മെന്റിൽ സ്ഥലം പിടിച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

            * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

ബുധനാഴ്ച്ച. പ്രഭാതത്തിൽ തന്നെ തുടങ്ങിയ മഴയാണ്. മദ്ധ്യാഹ്നം കടന്നിട്ടും കുറയുന്നതിനുള്ള ലക്ഷണം കാണുന്നില്ല്ല. നോർത്ത് സീയുടെ തീരത്തുള്ള ക്ലേ, ഹോബ്സ് എന്റ്, ബ്ലെയ്ക്കനീ പ്രദേശങ്ങളിൽ നേരിയ തോതിൽ മഞ്ഞ് വീഴ്ചയും തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.

എന്നിട്ടും ജോവന്ന ഗ്രേ വെറുതെയിരുന്നില്ല. മദ്ധ്യാഹ്നഭക്ഷണത്തിന് ശേഷം അവർ കോട്ടേജിന് മുന്നിലെ തോട്ടത്തിലേക്കിറങ്ങി. വളർത്തു നായ പാച്ച് അവരെ തൊട്ടുരുമ്മി അനുഗമിച്ചു. പാകമായ ഉരുളക്കിഴങ്ങ് മണ്ണിൽ നിന്ന് പിഴുതെടുക്കുവാൻ വൈകിയിരിക്കുന്നു. അതിന് തുനിയവെയാണ് ആരോ ഗെയ്റ്റ് തുറക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ടത്.

ഇടി മുഴക്കം പോലെ പാച്ച് പെട്ടെന്ന് ഒന്ന് കുരച്ചെങ്കിലും എന്തു കൊണ്ടോ അവൻ നിശബ്ദനായി. പൊടുന്നനെ തിരിഞ്ഞ് നോക്കിയ ജോവന്ന കണ്ടത് ഗെയ്റ്റിനരികിൽ നിൽക്കുന്ന അപരിചിതനെയാണ്. അധികം ഉയരമില്ലാത്ത വെളുത്ത് വിളറിയ മനുഷ്യൻ. വീതിയേറിയ ചുമലും താൻ ഇതുവരെ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത വിധം നീലനിറമുള്ള കണ്ണുകളും. കറുത്ത ട്രെഞ്ച് കോട്ടും തൊപ്പിയും ധരിച്ചിരിക്കുന്ന അയാളുടെ ഇടത് കൈയിൽ ഒരു ഗ്ലാഡ്സ്റ്റൺ ബാഗ് ഉണ്ട്.

“മിസ്സിസ് ഗ്രേ…?  മിസ്സിസ് ജോവന്ന ഗ്രേ…?” ഐറിഷ് ചുവയുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ സ്വരം മൃദുവായിരുന്നു.

“അതേ…” അടിവയറ്റിൽ നിന്നും ഒരു കാളൽ അനുഭവപ്പെടുന്നത് പോലെ തോന്നി ജോവന്നയ്ക്ക്. ഒരു നിമിഷം തന്റെ ശ്വാസം തന്നെ നിലച്ചുപോയത് പോലെ.

അദ്ദേഹം പുഞ്ചിരിച്ചു.  “പരസ്പര വിശ്വാസത്തിന്റെ മെഴുക് തിരി ഹൃദയത്തിൽ തെളിയിക്കുവാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു…”

“Magna est veritas et praevalet…” ഐറിഷ് ഭാഷയിൽ അവർ പ്രതിവചിച്ചു.

“സത്യം എന്നും മഹത്തരം… ദൈവം എല്ലാത്തിനും അധിപൻ…” ലിയാം ഡെവ്‌ലിൻ മന്ദഹസിച്ചു. “ഒരു കപ്പ് ചായ കിട്ടിയിരുന്നെങ്കിൽ നന്നായിരുന്നു മിസ്സിസ് ഗ്രേ… വല്ലാത്തൊരു യാത്ര തന്നെയായിരുന്നു…”

(തുടരും)