ഈഗിൾ ഹാസ് ലാന്റഡ് – 62

ഇരുൾ വീണിട്ട് കുറച്ച് അധികമായിരിക്കുന്നു. ടിർപിറ്റ്സ് യൂഫറിലെ തന്റെ ഓഫീസിലിരുന്ന് കേണൽ മാക്സ് റാഡ്‌ൽ ക്ലോക്കിലേക്ക് നോക്കി. എട്ട് മണിയാവാൻ ഇരുപത് മിനിറ്റ് ബാക്കി. ഇന്നത്തേക്ക് ഇത്രയും മതി… ഇനി വയ്യ… ബ്രിട്ടനിയിൽ നിന്ന് തിരികെയെത്തിയതിന് ശേഷം ദേഹാസ്വാസ്ഥ്യം അൽപ്പം അധികമായത് പോലെ തോന്നിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു. ഡോക്ടറെ കാണാൻ പോയ കാര്യം അദ്ദേഹം ഓർത്തു. തന്റെ അവസ്ഥ കണ്ടിട്ട് ഡോക്ടർ തന്നെ ഭയന്നു പോയതാണ്.

“ഹെർ ഓബർസ്റ്റ്… ഇങ്ങനെ തുടരുകയാണെങ്കിൽ യാതൊരു സംശയവും വേണ്ട… താങ്കൾ മരണം സ്വയമേറ്റുവാങ്ങുകയാണ്...”

റാഡ്‌ൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഫീസ് കൊടുത്തിട്ട് മരുന്നുകളുമായി പുറത്ത് കടന്നു.  മൂന്നു തരം ഗുളികകൾ. ആ ഗുളികകളാണ് തന്റെ ആയുർദൈർഘ്യം നിശ്ചയിക്കാൻ പോകുന്നത്. കഴിയുന്നതും ആർമി ഡോക്ടർമാരിൽ നിന്നും ഒഴിഞ്ഞ് നടക്കുകയാണ് റാഡ്‌ൽ. ഇനിയൊരു ചെക്കപ്പിന് കൂടി ചെന്നാൽ ഈ യൂണിഫോമിനോട് എന്നെന്നേക്കുമായി വിടപറയേണ്ടി വരുമെന്ന് അദ്ദേഹത്തിന് നന്നായിട്ടറിയാമായിരുന്നു.

മേശയുടെ വലിപ്പ് തുറന്ന് അദ്ദേഹം മരുന്നു കുപ്പികളിലൊന്ന് എടുത്ത് രണ്ട് ഗുളികകൾ വായിലേക്കിട്ടു. വേദനാസംഹാരിയായിരുന്നുവത്. പിന്നെ ഗ്ലാസിലേക്ക് അൽപ്പം മദ്യം പകർന്ന് ഒറ്റ വലിക്ക് അകത്താക്കി.

കതകിൽ മുട്ടുന്ന ശബ്ദം കേട്ട് അദ്ദേഹം മുഖമുയർത്തി. കാൾ ഹോഫർ മുറിയിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു. മിക്കപ്പോഴും അസ്വസ്ഥത നിറഞ്ഞ മുഖത്തോടെ കാണപ്പെടാറുള്ള അയാളുടെ കണ്ണുകൾ ഇത്തവണ പ്രകാശഭരിതമായിരുന്നു.

“എന്ത് പറ്റി കാൾ…? ആവേശത്തിലാണല്ലോ…”

തന്റെ കൈയിലെ സന്ദേശം അയാൾ അദ്ദേഹത്തിന് നേർക്ക് നീട്ടി.

“ഇപ്പോൾ എത്തിയതേയുള്ളൂ ഹെർ ഓബർസ്റ്റ്… സ്റ്റാർലിങ്ങിന്റെയാണ് – മിസ്സിസ് ഗ്രേയുടെ… ഡെവ്‌ലിൻ സുരക്ഷിതമായി എത്തിച്ചേർന്നിരിക്കുന്നു… ഇപ്പോൾ അവരോടൊപ്പമുണ്ട്…”

തന്റെ കൈയിലിരിക്കുന്ന കടലാസിലേക്ക് അത്ഭുതത്തോടെ റാഡ്‌ൽ നോക്കി.

“മൈ ഗോഡ്… ഡെവ്‌ലിൻ…  അവസാനം നിങ്ങളവിടെ എത്തി ! ...” റാഡ്‌ൽ മന്ത്രിച്ചു.

തന്റെ ശരീരത്തിലൂടെ ആവേശം നുരഞ്ഞ് കയറുന്നത് പോലെ തോന്നി അദ്ദേഹത്തിന്. മേശവലിപ്പ് തുറന്ന് അദ്ദേഹം ഗ്ലാസ് എടുത്തു.

“കാൾ, തീർച്ചയായും ഈ സന്തോഷം നാം പങ്ക് വച്ചേ തീരൂ...”

1940ൽ ഫ്രഞ്ച് തീരത്ത് സേനയെ നയിച്ചുകൊണ്ട് മുന്നേറുന്ന അവസരത്തിലാണ് ഇതിനു മുമ്പ് ഇതുപോലെ ആവേശം തോന്നിയിട്ടുള്ളത്. ചാടിയെഴുന്നേറ്റ് അദ്ദേഹം ഗ്ലാസ് ഹോഫറുടെ നേർക്ക് ഉയർത്തി.

“ചിയേഴ്സ് കാൾ… ചിയേഴ്സ് ലിയാം ഡെവ്‌ലിൻ… നിങ്ങളുടെ റിപ്പബ്ലിക്ക് നീണാൾ വാഴട്ടെ…” അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു.

*  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  * 

സ്പെയിനിലെ ലിങ്കൺ വാഷിങ്ങ്ടൺ ബ്രിഗേഡിൽ സ്റ്റാഫ് ഓഫീസറായി സേവനമനുഷ്ഠിക്കുമ്പോൾ മോട്ടോർ സൈക്കിളാണ് ഡെവ്‌ലിൻ ഉപയോഗിച്ചിരുന്നത്. കുന്നുകളും മലകളും ധാരാളമുള്ള ആ പ്രദേശത്ത് തന്റെ കീഴിൽ വിവിധ ഇടങ്ങളിലായി വിന്യസിച്ചിരുന്ന  സൈനിക യൂണിറ്റുകളുമായി ബന്ധപ്പെടുന്നതിന് മോട്ടോർ സൈക്കിളായിരുന്നു ഏറ്റവും അനുയോജ്യം. എന്നാൽ അവിടുത്തേതിൽ നിന്നും തികച്ചും ഭിന്നമായിരുന്നു ഇവിടെ നോർഫോക്കിലെ സ്ഥിതി. സ്റ്റഡ്ലി ഗ്രെയ്ഞ്ചിൽ നിന്നും വിജനമായ നാട്ടുപാതകളിലൂടെ ഗ്രാമത്തിലേക്കുള്ള സവാരി ശരിക്കും ആസ്വാദ്യകരമായി തോന്നി ഡെവ്‌ലിന്. അതിരുകളില്ലാത്ത ഈ സ്വാതന്ത്ര്യം ഒരു നവ്യാനുഭവം തന്നെ.

ആവശ്യമായ മറ്റു രേഖകൾക്കൊപ്പം രാവിലെയാണ് ഹോൾട്ടിൽ പോയി ഡ്രൈവിങ്ങ് ലൈസൻസ് വാങ്ങിയത്. പോലീസ് സ്റ്റേഷൻ തൊട്ട് എം‌പ്ലോയ്മെന്റ് എക്സ്ചേഞ്ചിൽ വരെ യാതൊരു ബുദ്ധിമുട്ടും ഉണ്ടായില്ല എന്നതാണ് സത്യം. മാരകമായ പരിക്കിനെ തുടർന്ന് ആർമിയിൽ നിന്നും ഡിസ്ചാർജ്ജ് ചെയ്യപ്പെട്ടയാൾ എന്ന ബിംബം എവിടെയും പ്രത്യേക പരിഗണനയ്ക്ക് അർഹമായി. പല ഉദ്യോഗസ്ഥരും പ്രത്യേക താല്പര്യമെടുത്ത് പേപ്പറുകൾ പെട്ടെന്ന് തന്നെ ശരിയാക്കിക്കൊടുക്കുകയാണ് ചെയ്തത്. ജോവന്ന പറഞ്ഞത് ശരിയായിരുന്നു. യുദ്ധകാലത്ത് സൈനികരെ എല്ലാവരും ആരാധിക്കുന്നു… യുദ്ധമുന്നണിയിൽ പരിക്കേൽക്കപ്പെട്ട സൈനികനെ വീരനായി കണക്കാക്കി സ്നേഹത്താൽ പൊതിയുന്നു…

അല്പം പഴയതാണെങ്കിലും ആവശ്യത്തിനുപകരിക്കുന്നതായിരുന്നു ആ 350 cc BSA മോട്ടോർ സൈക്കിൾ. ഫുൾ ത്രോട്ട്‌ൽ കൊടുത്തതോടെ നിമിഷങ്ങൾ കൊണ്ട് 60 മൈൽ സ്പീഡിലേക്ക് കുതിക്കുന്നത് കണ്ട് ഡെവ്‌ലിൻ സംതൃപ്തനായി. അത്യാവശ്യ ഘട്ടത്തിൽ വേണ്ടുന്ന ശക്തി എൻ‌ജിനുണ്ടെന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ അദ്ദേഹം സ്പീഡ് കുറച്ചു. വെറുതെ അനാവശ്യ പ്രശ്നങ്ങളിലേക്ക് ചാടുന്നതെന്തിനാണ്… സ്റ്റഡ്‌ലി കോൺസ്റ്റബിളിൽ പോലീസ് ചെക്കിങ്ങ് ഉണ്ടാകാറില്ലെങ്കിലും ഹോൾട്ട് ഏരിയയിൽ ഒരു പോലീസുകാരനെ മോട്ടോർ സൈക്കിളിൽ ചിലപ്പോഴൊക്കെ കാണാറുണ്ടെന്ന് ജോവന്ന പറഞ്ഞത് അദ്ദേഹം ഓർത്തു.

കുത്തനെയുള്ള ഇറക്കമിറങ്ങി അദ്ദേഹം ഗ്രാമത്തിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു. പാതയോരത്തെ അരുവിയിൽ ഒഴുകുന്ന വെള്ളത്തിന്റെ സഹായത്തോടെ പൽച്ചക്രങ്ങൾകൊണ്ട് പ്രവർത്തിക്കുന്ന ഒരു ധാന്യ മില്ലും താണ്ടി അദ്ദേഹം മുന്നോട്ട് നീങ്ങി. അപ്രതീക്ഷിതമായിട്ടാണ് അശ്വാരൂഢയായ ഒരു പെൺകുട്ടി അരികിലെ ഒറ്റയടിപ്പാതയിൽ നിന്നും റോഡിന് കുറുകെ കയറിയത്. അവൾ കടന്നുപോകുന്നതിനായി   അദ്ദേഹം മോട്ടോർ സൈക്കിളിന്റെ വേഗത കുറച്ച് റോഡിൽ നിർത്തി. കുതിരയുടെ വശങ്ങളിൽ കൊളുത്തിയിട്ട ക്യാരിയറിൽ മൂന്ന് പാൽ‌പാത്രങ്ങളുണ്ട്.  അവളുടെ ശരീരത്തിന് ഒട്ടും ചേരാത്ത വിധം വലിപ്പമേറിയ പഴകിയ ഒരു ട്രെഞ്ച് കോട്ടും നീല തൊപ്പിയുമാണ് വേഷം. ഉയർന്ന് നിൽക്കുന്ന കവിളെല്ലുകൾ. വിടർന്ന വലിയ കണ്ണുകൾ. മുഖത്തിനു ചേരാത്ത വിധം വലിയ വായ്. അവൾ ധരിച്ചിരുന്ന കീറിയ ഗ്ലൌസിനുള്ളിലൂടെ മൂന്ന് വിരലുകൾ പുറത്ത് കാണാമായിരുന്നു.

“ശുഭദിനം, എന്റെ പെൺ‌‌മണീ...”   റോഡിന്‌ കുറുകേ അവൾ കടന്നു പോകവേ ഡെവ്‌ലിൻ ആമോദത്തോടെ പറഞ്ഞു.

നിനച്ചിരിക്കാതെ കേട്ട വാക്കുകളിൽ ആശ്ചര്യം കൊണ്ട അവളുടെ കണ്ണുകൾ പൂർവ്വാധികം വിടർന്നു. എന്തോ പറയാനെന്ന പോലെ വായ് തുറന്നുവെങ്കിലും ലജ്ജയാൽ ഒന്നും മിണ്ടാനാവാതെ നാവ് ചുരുട്ടി ശബ്ദമുണ്ടാക്കി കുതിരയെ മുന്നോട്ട് നയിച്ചു. റോഡിനപ്പുറം കടന്ന് ദേവാലയത്തിനുമപ്പുറമുള്ള കുന്നിൻമുകളിനെ ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങുന്ന അവളെ നോക്കി ഡെവ്‌ലിൻ അല്പനേരം മോട്ടോർ സൈക്കിളിൽ ഇരുന്നു.

“അത്ര സൌന്ദര്യമില്ലെങ്കിലും പെണ്ണ് കൊള്ളാമല്ലോ…” ഡെവ്‌ലിൻ മന്ത്രിച്ചു. “വെറുതെ എന്നെക്കൊണ്ട് വീണ്ടും വീണ്ടും നോക്കിക്കാനായിട്ട്… ഓ, അല്ലെങ്കിൽ വേണ്ട ലിയാം… വേണ്ട… സമയമായിട്ടില്ല…” അദ്ദേഹം മന്ദഹസിച്ചു.

അരികിൽ കണ്ട സ്റ്റഡ്ലി ആംസ് സത്രത്തിന് നേർക്ക് അദ്ദേഹം മോട്ടോർ സൈക്കിൾ തിരിച്ചു. അപ്പോഴാണ് തന്നെത്തന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ട് അതിന്റെ ജാലകത്തിനരികിൽ നിൽക്കുന്ന ഒരാളെ അദ്ദേഹം ശ്രദ്ധിച്ചത്. മുപ്പതിനോടുത്ത് പ്രായം തോന്നിക്കുന്ന ഒരു ആജാനുബാഹു. തുണികൊണ്ട് നിർമ്മിതമായ ഒരു പഴഞ്ചൻ തൊപ്പിയും റീഫർ കോട്ടും ധരിച്ച അയാളുടെ താടി വളർന്ന് വൃത്തിഹീനമായി കാണപ്പെട്ടു.

“ഓ… ഞാൻ എന്തോ പാതകം ചെയ്ത മട്ടുണ്ടല്ലോ അയാളുടെ നോട്ടം കണ്ടാൽ…” ഡെവ്‌ലിൻ ആത്മഗതം നടത്തി.

ദേവാലയവും താണ്ടി കുന്നിൻ മുകളിലേക്ക് നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന പെൺ‌കുട്ടിയെ വീക്ഷിച്ചിട്ട് അയാൾ വീണ്ടും ഡെവ്‌ലിന് നേർക്ക് രൂക്ഷമായി നോക്കി. അതോടെ ഡെവ്‌ലിന് കാര്യം പിടി കിട്ടി.
 

മോട്ടോർ സൈക്കിൾ സ്റ്റാന്റിൽ കയറ്റി വച്ചിട്ട് ഡെവ്‌ലിൻ മുന്നോട്ട് നടന്നു. കഴുത്തിലൂടെ പിറകിലേക്ക് ചുറ്റിയിട്ടിരുന്ന നാടൻ തോക്ക് തലയിലൂടെ ഊരി കൈയിലെടുത്ത് അദ്ദേഹം സത്രത്തിന്റെ ഉള്ളിലേക്ക് കടന്നു.

(തുടരും) 

അടുത്ത ലക്കത്തിലേക്ക് ഇതിലെ...