ഈഗിൾ ഹാസ് ലാന്റഡ് – 61

കടലിൽ നിന്നും വീശിയടിക്കുന്ന കാറ്റിനൊപ്പം ചരിഞ്ഞ് പെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന മഴയ്ക്ക് അസാമാന്യ തണുപ്പ് അനുഭവപ്പെട്ടു. എസ്റ്റേറ്റും പരിസരവും കനത്ത മൂടൽ മഞ്ഞിന്റെ ആവരണത്തിനുള്ളിലാണ്. വാർഡന്റെ കോട്ടേജിന് സമീപം ജോവന്ന കാർ നിർത്തിയതും ഡെവ്‌ലിൻ പുറത്തിറങ്ങി ചുറ്റുപാടും സസൂക്ഷ്മം വീക്ഷിച്ചു. പുതിയൊരു ലോകത്ത് എത്തിപ്പെട്ടത് പോലെയാണ് ഡെവ്‌ലിന് തോന്നിയത്. ശീതക്കാറ്റിന്റെ തലോടലിൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ തലമുടി വിജ്രംഭിച്ച് നിന്നു. അധികമകലെയല്ലാതെ കടലിലേക്ക് ഒഴുകിച്ചേരുന്ന കുഞ്ഞ് തോടുകൾ… മണൽത്തിട്ടകൾ… മഞ്ഞിന്റെ ആവരണം തുളച്ച് ആകാശത്തിലേക്കുയർന്ന് പോകുന്ന മുളങ്കൂട്ടങ്ങൾ… ഞാനിവിടെയുണ്ട് എന്ന മട്ടിൽ സാന്നിദ്ധ്യമറിയിക്കുവാനായി ഇടയ്ക്ക് ഏതോ പക്ഷിയുടെ വല്ലപ്പോഴും കേൾക്കുന്ന കൂജനം… അതിന്റെ ചിറകടി ശബ്ദം…

“വിജനമായ പ്രദേശം എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ ഞാൻ ഇത്രയും പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല…” ഡെവ്‌ലിൻ പറഞ്ഞു.

കോട്ടേജിന്റെ മുൻ‌ഭാഗത്തെ കതകിനരികിലുണ്ടായിരുന്ന ചെറിയൊരു കല്ല് ഉയർത്തി അതിനടിയിൽ നിന്നും ഒരു താക്കോൽ എടുത്ത് ജോവന്ന കതക് തുറന്നു. ഒരു ഇടനാഴിയിലേക്കാണവർ പ്രവേശിച്ചത്. ഈർപ്പവും തണുപ്പും നിറഞ്ഞ് നിന്ന ആ ഇടനാഴിയുടെ ചുവരുകളിലെ കുമ്മായം ഇളകിയടർന്ന് തുടങ്ങിയിരുന്നു. ഇടത് ഭാഗത്തായി കാണപ്പെട്ട വാതിൽ തുറന്ന് അവർ വിശാലമായ ഒരു മുറിയിലേക്ക് കടന്നു. ആ കോട്ടേജിന്റെ സ്വീകരണമുറിയും അടുക്കളയും എല്ലാം അത് തന്നെയായിരുന്നു. തറയോട് പാകിയ ആ മുറിയുടെ അറ്റത്തായി തുറസ്സായ ഒരു നെരിപ്പോട്. മുറിയുടെ മറുഭാഗത്തായി ടാപ്പ് ഘടിപ്പിച്ച ഒരു വെളുത്ത വാഷ് ബേസിനും അതിനടുത്തായി ഒരു കുക്കിങ്ങ് സ്റ്റവും ക്രമീകരിച്ചിരിക്കുന്നു. അവിടെ ഫർണീച്ചർ എന്ന് പറയുവാൻ ആകെയുണ്ടായിരുന്നത് ഒരു നീളൻ മേശയും രണ്ട് ബെഞ്ചുകളും പിന്നെ നെരിപ്പോടിനരികിലായി ഒരു ചാരുകസേരയും മാത്രമായിരുന്നു.

“ഞാനൊരു കാര്യം പറയട്ടെ…?” ഡെവ്‌ലിൻ ചോദിച്ചു. “ഇതുപോലുള്ള ഒരു കോട്ടേജിലായിരുന്നു എന്റെ ബാല്യകാലം… നോർത്ത് അയർലണ്ടിലെ ഒരു കുഗ്രാമത്തിൽ… കുറച്ച് വിറകും തീയും കിട്ടിയാൽ ധാരാളം… ഇവിടെ നിന്ന് ഈ തണുപ്പിനെ ആട്ടിപ്പായിക്കാമായിരുന്നു…”

“ഇവിടുത്തെ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട ഗുണം എന്താണെന്നറിയുമോ…? വിജനത… നിങ്ങൾ ഇവിടുന്ന് തിരികെ പോകുന്നത് വരെ ഒരു മനുഷ്യനെപ്പോലും ഈ പരിസരത്ത് കാണാൻ കഴിയുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല…” ജോവന്ന പറഞ്ഞു.

ഡെവ്‌ലിൻ തന്റെ ഗ്ലാഡ്‌സ്റ്റൺ ബാഗ് തുറന്ന് സാധനങ്ങൾ ഓരോന്നായി പുറത്തെടുക്കുവാൻ തുടങ്ങി. സ്വകാര്യ ആവശ്യത്തിനുള്ള വസ്തുക്കൾ, മൂന്നോ നാലോ പുസ്തകങ്ങൾ…  പിന്നെ അൽപ്പം ഉള്ളിലേക്ക് പരതി ബാഗിന്റെ രഹസ്യ അറയുടെ സിബ്ബ് തുറന്നു. അതിനകത്തായിരുന്നു തന്റെ വാൾട്ടർ സ്റ്റെൻ ഗൺ അദ്ദേഹം ഒളിപ്പിച്ചിരുന്നത്. സൈലൻസർ സൌകര്യമുള്ള ആ തോക്ക് മൂന്ന് ഭാഗങ്ങളായിട്ടാണ് അദ്ദേഹം കൊണ്ടുവന്നത്. പിന്നെ ഏതാണ്ട് പോക്കറ്റ് സൈസ് വരുന്ന ഒരു എസ്-ഫോൺ റിസീവറും ട്രാൻസ്മിറ്ററും. അടുത്തതായി അദ്ദേഹം തുറന്ന പാക്കറ്റിൽ പണമായിരുന്നു. ഒറ്റയുടെയും അഞ്ചിന്റെയും നോട്ടുകളായി രണ്ടായിരം പൌണ്ട്… പിന്നീട് അദ്ദേഹം എടുത്ത വെളുത്ത തുണിയിൽ പൊതിഞ്ഞ പാക്കറ്റ് അൽപ്പം വലുതായിരുന്നു. അത് തുറന്ന് നോക്കാൻ അദ്ദേഹം ശ്രമിച്ചില്ല.

“നമ്മുടെ ദൌത്യത്തിന് ആവശ്യമായ പണമാണതിൽ…” ഡെവ്‌ലിൻ പറഞ്ഞു.

“വാഹനങ്ങൾ വാങ്ങുവാനാണോ…?”

“അതെ… അതിന് ആരുമായി ബന്ധപ്പെടണമെന്ന് നിർദ്ദേശം ലഭിച്ചിട്ടുണ്ട്…”

“എവിടെ നിന്നുള്ള നിർദ്ദേശം…?”

“അബ്ഫെർ ഓഫീസിലെ ഫയലുകളിൽ നിന്നും അവർ പരതിയെടുത്തതാണ്…”

“വാഹനങ്ങൾ എവിടെ നിന്നും വാങ്ങുവാനാണ് പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്…?”

“ബ്രിമിങ്ങ്ഹാമിൽ നിന്ന്… ഈ വാരാന്ത്യത്തിൽ അങ്ങോട്ട് പോയാലോ എന്നാണ് ആലോചിക്കുന്നത്… യാത്രയിൽ പ്രത്യേകിച്ച് എന്തെങ്കിലും ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടതായിട്ടുണ്ടോ…?”

സ്റ്റെൻ ഗണ്ണിന്റെ ഭാഗങ്ങൾ കൂട്ടിച്ചേർത്ത് ഫിറ്റ് ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഡെവ്‌ലിനെ നോക്കി മേശയുടെ ഒരറ്റത്ത് ജോവന്ന ഇരുന്നു. “മോശമല്ലാത്ത ദൂരമുണ്ട്… അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും കൂടി ഏതാണ്ട് മുന്നൂറ് മൈൽ…”

“അതായത് എനിക്ക് കിട്ടാൻ പോകുന്ന മൂന്ന് ഗ്യാലൻ പെട്രോൾ കൊണ്ട് ഒന്നുമാകാൻ പോകുന്നില്ല എന്ന് സാരം… ഇനിയിപ്പോൾ എന്ത് ചെയ്യും…?”

“അതിൽ വിഷമിക്കേണ്ട…. കരിഞ്ചന്തയിൽ ധാരാളം കിട്ടും പെട്രോൾ…  മൂന്നിരട്ടി വില കൊടുക്കണമെന്ന് മാത്രം… വ്യാവസായികാവശ്യത്തിനുള്ള പെട്രോൾ ചില ഗ്യാരേജുകളിൽ ലഭ്യമാണ്… എന്നാൽ അത്തരം പെട്രോളിന് പ്രത്യേക നിറം കൊടുത്തിട്ടുള്ളത് കൊണ്ട് പോലീസിന് കണ്ടുപിടിക്കാൻ എളുപ്പമാണ്… പക്ഷേ, ഈ നിറം മാറ്റിയെടുക്കുവാൻ അത്ര ബുദ്ധിമുട്ടൊന്നുമില്ല… ഒരു സാധാരണ ഗ്യാസ് മാസ്കിന്റെ ഫിൽട്ടറിലൂടെ അരിച്ചെടുത്താൽ മതി…” ജോവന്ന പറഞ്ഞു.

 കൂട്ടി യോജിപ്പിച്ച സ്റ്റെൻ ഗൺ പരിശോധിച്ച് ഡെവ്‌ലിൻ ഉറപ്പ് വരുത്തി.

“ഇതിന്റെ ടെക്നോളജി അപാരം തന്നെ… വളരെ കൃത്യതയോടെ ലക്ഷ്യത്തിലേക്ക് വെടിയുതിർക്കാൻ കഴിയും ഇതുകൊണ്ട്… ആകെക്കൂടി പുറത്ത് കേൾക്കുന്നത് ബോൾട്ടിന്റെ ‘ക്ലിക്ക്’ ശബ്ദം മാത്രമായിരിക്കും… ബ്രിട്ടീഷ് നിർമ്മിതമാണ് കേട്ടോ…”  ഡെവ്‌ലിൻ ഒരു സിഗരറ്റെടുത്ത് ചുണ്ടിൽ വച്ചു. “ഇനിയെന്തെങ്കിലും അറിഞ്ഞിരിക്കേണ്ടതുണ്ടോ ബ്രിമിങ്ങ്ഹാമിലേക്കുള്ള യാത്രയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട്…? എന്തെങ്കിലും വൈതരണികൾ…?”

“അങ്ങനെ കാര്യമായിട്ടൊന്നുമില്ല… യുദ്ധകാലമായതുകൊണ്ട് രാത്രിയിൽ വാഹനത്തിന്റെ ഹെഡ്ലൈറ്റ് ഉപയോഗിക്കുന്നതിൽ ചില നിയന്ത്രണങ്ങളൊക്കെയുണ്ട്… അതിനുള്ള പ്രത്യേക ഫിറ്റിങ്ങ്സ് വാഹനങ്ങളിൽ ഇക്കാലത്ത് ഘടിപ്പിച്ചിട്ടുള്ളതു കൊണ്ട് അതേക്കുറിച്ച് വിഷമിക്കാനില്ല… പിന്നെ, നാട്ടിൻപുറങ്ങളിലെ പാതകൾ അധികവും വിജനവുമായിരിക്കും… പാതകളുടെ നടുവിലായി വെള്ള പെയ്ന്റ് അടിച്ചിട്ടുള്ളതിനാൽ ഡ്രൈവിങ്ങ് നിങ്ങൾക്ക് ഒരു പ്രശ്നമേ ആകില്ല…”

“വഴിയിൽ പോലീസ് അല്ലെങ്കിൽ സെക്യൂരിറ്റി ചെക്കിങ്ങ് ഉണ്ടാകാൻ സാദ്ധ്യതയുണ്ടോ…?”

അവർ നിസ്സാരമട്ടിൽ അദ്ദേഹത്തെ നോക്കി. “അതിലൊന്നും വിഷമിക്കാനില്ല… നിങ്ങൾ ഏതെങ്കിലും നിരോധിത മേഖലയിൽ പ്രവേശിക്കുകയാണെങ്കിൽ മാത്രമേ മിലിട്ടറി തടയുകയുള്ളൂ… സാങ്കേതികമായി നോക്കിയാൽ ഇവിടവും ഒരു ഡിഫൻസ് ഏരിയയാണ്… പക്ഷേ, കുറച്ച് നാളുകളായി അതൊന്നും ആരും ഗൌനിക്കുന്നതേയില്ല… പോലീസിന്റെ കാര്യമാണെങ്കിൽ, നിങ്ങളുടെ തിരിച്ചറിയൽ രേഖ പരിശോധിക്കാൻ വേണ്ടി മാത്രമേ തടയുകയുള്ളൂ… മറ്റു ചിലപ്പോൾ പെട്രോളിന്റെ ദുരുപയോഗം തടയുന്നതിനായുള്ള സ്പോട്ട് ചെക്കിങ്ങിനായും...”

“അപ്പോൾ വേറൊന്നുമില്ല…?”

“പ്രത്യേകിച്ചൊന്നും തന്നെയില്ല… നഗരപ്രദേശങ്ങളിൽ സ്പീഡ് ലിമിറ്റുണ്ട്… ഇരുപത് മൈൽ… പക്ഷേ, ബോർഡുകളൊന്നും കാണുവാൻ സാധിച്ചെന്ന് വരില്ല… എങ്കിലും സ്ഥലനാമങ്ങൾ ഉള്ള ബോർഡുകൾ സ്ഥാപിച്ചു തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട് ഇപ്പോൾ…”

“അതായത്, എല്ലാം സുഗമമായിരിക്കുമെന്നർത്ഥം…”

“എന്തായാലും എന്നെ ഇതുവരെ ആരും തടഞ്ഞ് നിർത്തിയിട്ടില്ല… ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലേ, ആരും അതൊന്നും ശ്രദ്ധിക്കുന്നു പോലുമില്ല ഇപ്പോൾ… പിന്നെ ഞങ്ങളുടെ വിമൻ വളണ്ടിയർ സർവീസ് സംഘടനയുടെ ഓഫീസിൽ  നിന്നും ഒരു ഔദ്യോഗിക രേഖ ഞാൻ നിങ്ങൾക്ക് സംഘടിപ്പിക്കാം… ബ്രിമിങ്ങ്ഹാമിലെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ ഒരു അടുത്ത ബന്ധുവിനെ സന്ദർശിക്കുവാനുള്ള യാത്രയിലാണ്‌ നിങ്ങളെന്ന് കാണിച്ച്… നിങ്ങളുടെ കൈവശമുള്ള ആ മെഡിക്കൽ പേപ്പറുകൾ അതിനെ സപ്പോർട്ട് ചെയ്യുകയും ചെയ്യും… അല്ലെങ്കിലും യുദ്ധത്തിൽ പരിക്കേൽക്കപ്പെടുന്ന സൈനികരോട് പൊതുവേ എല്ലാവർക്കും  ഒരു ബഹുമാനമൊക്കെയുണ്ട്…”

ഡെവ്‌ലിൻ മന്ദഹസിച്ചു. “നോക്കൂ മിസ്സിസ് ഗ്രേ… എനിക്ക് തോന്നുന്നത് അധികം വൈകാതെ നമ്മളൊക്കെ പ്രശസ്തരാവാൻ പോകുന്നുവെന്നാണ്…”

“എങ്ങനെ…?”

വാഷ് ബേസിന്റെ അടിയിലെ ഷെൽഫിൽ നിന്നും തുരുമ്പിച്ച ചുറ്റികയും ഒരു ആണിയും എടുത്ത് അദ്ദേഹം നെരിപ്പോടിനകത്തേക്ക് കയറി. പിന്നെ, കരിപിടിച്ച് കിടക്കുന്ന ചിമ്മിനിയുടെ ഉള്ളിലെ ബീമിൽ ആണി അടിച്ചുകയറ്റിയിട്ട് സ്റ്റെൻ ഗൺ അതിൽ കൊളുത്തിയിട്ടു. “എപ്പോഴാണ് ആവശ്യം വരികയെന്ന് പറയാൻ പറ്റില്ലല്ലോ… ഇതിവിടെ കൈയെത്തും ദൂരത്ത് ഇരിക്കട്ടെ… അപ്പോൾ നമുക്ക് പുറത്തെ ചുറ്റുപാടുകളൊക്കെ ഒന്ന് നടന്ന് കണ്ടാലോ…?”

ഇടിഞ്ഞ് പൊളിഞ്ഞ് തുടങ്ങിയ നിരവധി കെട്ടിടങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു ആ പരിസരത്ത്. അധികം കേടുപാടുകളില്ലാത്ത ഒരു ധാന്യപ്പുര അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടു. അതിന്റെ വിശാലമായ വാതായനം ബദ്ധപ്പെട്ട് തുറന്ന് അദ്ദേഹം ഉള്ളിലേക്ക് കണ്ണോടിച്ചു. വർഷങ്ങളായി ഉപയോഗശൂന്യമായി കിടക്കുന്ന അതിനുള്ളിൽ ഈർപ്പം തളം കെട്ടി നിന്നിരുന്നു.

“ഇതും മോശമില്ല്ല… ആ കിഴവൻ സർ വില്ലഫ്ബി എന്തായാലും ഇങ്ങോട്ടൊന്നും വരുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല…”

“അദ്ദേഹം വളരെ തിരക്കുള്ള വ്യക്തിയാണ്… ഗ്രാമത്തിന്റെ ചുമതല, മജിസ്ട്രേറ്റ്, ലോക്കൽ ഹോം ഗാർഡ്… എന്നിങ്ങനെ നൂറ് കൂട്ടം കാര്യങ്ങൾ… അതിനിടയിൽ മറ്റു കാര്യങ്ങൾ അന്വേഷിക്കാനൊന്നും അദ്ദേഹത്തിന് സമയമുണ്ടാകില്ല…”

“പക്ഷേ, നിങ്ങളുടെ കാര്യം നോക്കാൻ ആ കിഴവൻ വേണ്ടുവോളം സമയം കണ്ടെത്തുന്നുണ്ടല്ലോ…” ഡെവ്‌ലിൻ കണ്ണിറുക്കി.

ജോവന്ന പുഞ്ചിരിച്ചു. “അത് അത്രയ്ക്കങ്ങ് ശരിയാണോ എന്നറിയില്ല… ശരി, വരൂ… ഇനി നമ്മുടെ ഡ്രോപ്പിങ്ങ് സോൺ പോയി കാണാം…”

ആ ചതുപ്പ് നിലത്തിന് നടുവിലെ പാതയിലൂടെ അവർ മുന്നോട്ട് നടന്നു. മഴ ശക്തിയാർജ്ജിച്ചിരിക്കുന്നു. അതോടൊപ്പം വീശിയെത്തിയ തണുത്ത കാറ്റിൽ ചീഞ്ഞളിഞ്ഞ കാട്ടുചെടികളുടെ ദുർഗന്ധമുണ്ടായിരുന്നു. അവരുടെ സാന്നിദ്ധ്യം തിരിച്ചറിഞ്ഞ ഒരു കൂട്ടം കാട്ടുകോഴികൾ കലപില ശബ്ദത്തോടെ പറന്നുയർന്ന് മഞ്ഞിന്റെ ആവരണത്തിനപ്പുറം അപ്രത്യക്ഷമായി.

പൈൻ മരങ്ങളും കടന്ന് അവർ കടൽത്തീരത്തിനരികിലെത്തി. ജോവന്ന അയച്ച ചിത്രങ്ങളിൽ താൻ മുമ്പ് കണ്ട “Beware of Mines” എന്ന ബോർഡ് ഡെവ്‌ലിന് സുപരിചിതമായിരുന്നു.  

നിലത്ത് നിന്ന് ഒരു ചെറിയ കല്ല് എടുത്ത് ജോവന്ന മണൽ‌പ്പരപ്പിലേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞു. മുൾവേലിയുടെ മുകളിലൂടെ കുതിച്ച് ചാടി, ആ കല്ല് കടിച്ചെടുത്തുകൊണ്ട് പാച്ച് അടുത്ത നിമിഷം തിരികെയെത്തി.

“മൈൻ ഇല്ല എന്ന് ഉറപ്പാണോ നിങ്ങൾക്ക്…?” ഡെവ്‌ലിൻ ചോദിച്ചു.

“നൂറ് ശതമാനവും…”

ഡെവ്‌ലിൻ കൌശലത്തോടെ മന്ദഹസിച്ചു. “നോക്കൂ… ഞാനൊരു കത്തോലിക്കനാണ്… നിങ്ങൾ പറയുന്നത് തെറ്റാണെങ്കിൽ എന്താണ് സംഭവിക്കുക എന്നറിയാമല്ലോ…?”

“അതിനെന്താ… മറ്റുള്ളവരെപ്പോലെ എല്ലാ ആചാരാനുഷ്ഠാനങ്ങളോടെ നിങ്ങളെയും ഇവിടെ സംസ്കരിക്കും…”

അദ്ദേഹം ആ മുൾവേലിയുടെ മുകളിലൂടെ അപ്പുറത്തെ മണൽപ്പരപ്പിലേക്കിറങ്ങി. പിന്നെ തിരിഞ്ഞ് ജോവന്നയെ ഒന്ന് നോക്കിയിട്ട് മുന്നോട്ട് നടന്നു. അടുത്ത നിമിഷം ഒന്ന് നിന്നിട്ട് അദ്ദേഹം കടലിനടുത്തേക്ക് പതുക്കെ ഓടുവാൻ തുടങ്ങി. തൊട്ടുപിന്നിലെ കാൽപ്പാടുകളെ വേലിയേറ്റത്തിന്റെ ഓളങ്ങൾക്ക് മായ്ക്കുവാൻ വിട്ടുകൊടുത്തിട്ട് അദ്ദേഹം അൽപ്പനേരം അവിടെ നിന്നു.  പിന്നെ തിരികെ ഓടി വന്ന് മുൾവേലി ചാടിക്കടന്ന് ജോവന്നയുടെ അരികിലെത്തി.

അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുഖം സന്തോഷഭരിതമായിരുന്നു. തന്റെ കൈകൾ അവരുടെ ചുമലിലൂടെയിട്ട് മുന്നോട്ട് നടക്കുവാൻ തുടങ്ങി. “നിങ്ങൾ പറഞ്ഞത് ശരിയായിരുന്നു… അക്ഷരം പ്രതി ശരി… ഈ ദൌത്യം വിജയിക്കുമെന്നതിൽ യാതൊരു സംശയവുമില്ല… എല്ലാ ഘടകങ്ങളും അനുകൂലം…”

ചെറു തോടുകളുടെയും മണൽത്തിട്ടകളുടെയും അപ്പുറത്ത് ദൂരെ കടലിലേക്ക് അദ്ദേഹം നോക്കി. “എത്ര മനോഹരമായ ഇടം… ഇവിടം വിട്ട് പോകുക എന്ന ചിന്ത പോലും നിങ്ങളുടെ ഹൃദയത്തെ മുറിവേൽപ്പിക്കും…”

“വിട്ടു പോകുകയോ… എന്താ നിങ്ങളീ പറയുന്നത്…?” അവിശ്വസനീയതയോടെ അവർ അദ്ദേഹത്തെ നോക്കി.

“പിന്നെ?… കിഡ്നാപ്പിങ്ങിന് ശേഷം നിങ്ങൾക്കിവിടെ നിൽക്കാൻ കഴിയുമെന്നാ‍ണോ വിചാരിച്ചത്…? തീർച്ചയായും ഇല്ല… അതേക്കുറിച്ച്  നിങ്ങൾ ചിന്തിച്ചില്ലേ…?”

അവിടെ നിന്നുകൊണ്ട് അവർ കടലിനെ മതിയാവോളം വീക്ഷിച്ചു. മനോജ്ഞമായ ഈ ദൃശ്യം ഇനിയൊരിക്കലും തനിക്ക് അനുഭവിക്കാനാകില്ല എന്ന മട്ടിൽ. ഇവിടം വിട്ടു പോകുന്നതിനെക്കുറിച്ച് സ്വപ്നത്തിൽ പോലും താൻ ചിന്തിച്ചിരുന്നില്ല എന്നതായിരുന്നു വാസ്തവം. മഴ വീണ്ടും ശക്തി പ്രാപിച്ചു. ദൂരെ കടലിൽ നിന്ന് വിരുന്നിനെത്തിയ ശീതക്കാറ്റിൽ അവരുടെ ദേഹമാസകലം വിറയൽ അനുഭവപ്പെട്ടു.

(തുടരും) 

അടുത്ത ലക്കം ഇവിടെ...