ഈഗിൾ ഹാസ് ലാന്റഡ് – 132

യുദ്ധകാലമായതിനാൽ പുതിയ വാഹനങ്ങൾ വിപണിയിൽ ദുർലഭമായത്  കൊണ്ട് മാത്രമാണ്  ആ1933 മോഡൽ മോറിസിനെ അപ്പോഴും നിരത്തിൽ കാണുവാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നത്. എൻ‌ജിൻ പരിപൂർണ്ണമായും തേയ്മാനം വന്നു കഴിഞ്ഞിരുന്നുവെങ്കിലും ഫാദർ വെറേക്കറുടെ ഉപയോഗത്തിന് അത് ധാരാളമായിരുന്നു. പക്ഷേ, ആ രാത്രിയിൽ സ്റ്റെയ്നറുടെ ആവശ്യത്തിന് തികച്ചും അപര്യാപ്തമായിരുന്നു ആ കാർ.  ആക്സിലറേറ്ററിൽ കാൽ മുഴുവാനായി അമർന്നിട്ടും സ്പീഡോമീറ്റർ നാല്പത് മൈലിന് മുകളിലേക്ക് കടക്കുവാൻ വിസമ്മതിച്ചു.

രണ്ടാമതൊന്ന് ചിന്തിക്കാതെ ഞൊടിയിടയിലായിരുന്നു സ്റ്റെയ്നർ ആ തീരുമാനമെടുത്തത്. കാരണം ചിന്തിക്കാനുള്ള സമയം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല എന്നത് തന്നെ. കാർ നിർത്തി ഇറങ്ങി വനത്തിനുള്ളിലേക്ക് കാൽനടയായി നീങ്ങുവാനുള്ള തീരുമാനത്തിലേക്ക് എത്തുമ്പോഴേക്കും പിന്നിൽ അടുത്തുകൊണ്ടിരുന്ന ഗാർവിയുടെ ജീപ്പിൽ നിന്നും വെടിയുണ്ടകൾ കാറിൽ തറച്ചു തുടങ്ങിയിരുന്നു. പെട്ടെന്നാണ് പിന്നിലെ ചില്ല് തകർത്തു കൊണ്ട് ഒരു വെടിയുണ്ട ചീറിപ്പാഞ്ഞ് പോയത്. സ്റ്റെയ്നർ സ്റ്റിയറിങ്ങ് വീലിലേക്ക് തല താഴ്ത്തി. വിൻഡ് സ്ക്രീൻ പല കഷണങ്ങളായി ചിതറിത്തെറിച്ചു.

മോറിസ് റോഡിൽ നിന്നും വലത്തോട്ട് വെട്ടിത്തിരിഞ്ഞ് പട്ടികക്കഷണങ്ങൾ കൊണ്ട് നിർമ്മിച്ചിരിക്കുന്ന വേലി തകർത്ത് കുറ്റിക്കാട്ടിലൂടെ ചതുപ്പിലേക്കുള്ള ചരിവിലേക്കിറങ്ങി. കുറ്റിക്കാടുകളും ചെറുമരങ്ങളും ഇടിച്ച് നിരപ്പാക്കിക്കൊണ്ടുള്ള ആ പാച്ചിലിൽ കാറിന്റെ വേഗത ഗണ്യമായി കുറഞ്ഞിരുന്നു. ഞൊടിയിടയിൽ കാറിന്റെ ഡോർ തുറന്ന് സ്റ്റെയ്നർ പുറത്തേക്ക് ചാടി. അടുത്ത നിമിഷം തന്നെ നിലത്ത് നിന്ന് ചാടിയെഴുന്നേറ്റ അദ്ദേഹം മരങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ നടന്ന് അന്ധകാരത്തിൽ മറഞ്ഞു. അല്പം കൂടി മുന്നോട്ട് ഓടിയ മോറിസ് ആകട്ടെ, ചതുപ്പിനുള്ളിലേക്ക് കൂപ്പ് കുത്തി വെള്ളത്തിനടിയിലേക്ക് താഴുവാൻ തുടങ്ങി.

മുകളിലെ റോഡിൽ പാഞ്ഞ് വന്ന ജീപ്പ് സഡൻ ബ്രേക്കിട്ട് നിന്നു. കൈയിൽ ടോർച്ചുമായി ആദ്യം ചാടിയിറങ്ങിയത് ഗാർവി തന്നെയായിരുന്നു. വലത് വശത്തെ ചരിവിലൂടെ ഓടിയിറങ്ങിയ അയാൾ ചതുപ്പിലേക്ക് ടോർച്ച് മിന്നിച്ചു. മോറിസ് കാറിന്റെ മുകൾ ഭാഗം അപ്പോഴേക്കും വെള്ളത്തിനടിയിലായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

ഒന്ന് ശങ്കിച്ച് നിന്നിട്ട് ഗാർവി തന്റെ ഹെൽമറ്റ് തലയിൽ നിന്നും എടുത്തിട്ട് യൂണിഫോമിന്റെ ബക്ക്‌‌ൾ അഴിക്കുവാൻ തുനിഞ്ഞു. തൊട്ട് പിന്നിൽ നിരങ്ങിയിറങ്ങിയ ക്രൂക്കോവ്സ്കി പെട്ടെന്ന് അയാളുടെ കൈയിൽ കടന്ന് പിടിച്ചു.

“അക്കാര്യം ആലോചിക്കുകയേ വേണ്ട… താഴെ ആ കാണുന്നത് വെറും വെള്ളമല്ല… ഒരു മനുഷ്യനെ അപ്പാടെ വിഴുങ്ങുവാൻ കെൽപ്പുള്ള ചതുപ്പാണത്…” ക്രൂക്കോവ്സ്കി പറഞ്ഞു.

“ശരിയാണ് നിങ്ങൾ പറഞ്ഞത് …” ഗാർവി പതുക്കെ തല കുലുക്കി. കാർ മുങ്ങിയ ഭാഗത്ത് കുഴമ്പ് രൂപത്തിലുള്ള കലക്കവെള്ളത്തിൽ അവിടവിടെയായി കുമിളകൾ ഉയരുന്നത് ടോർച്ചിന്റെ വെട്ടത്തിൽ അയാൾ ശ്രദ്ധിച്ചു.  പതുക്കെ തിരിഞ്ഞ്, മുകളിൽ റോഡിൽ കിടക്കുന്ന ജീപ്പിനരികിലേക്ക് അയാൾ നടന്നു. ശേഷം വയർലസ് റേഡിയോ ഓൺ ചെയ്തു.

                                   * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

ഭംഗിയായി അലങ്കരിച്ച സ്വീകരണമുറിയിൽ അത്താഴം കഴിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ് ഹാരി കെയ്നും കൊർകൊറാനും. പെട്ടെന്നാണ് റേഡിയോ റൂമിൽ നിന്നും ഒരു കോർപ്പറൽ അപ്പോൾ ലഭിച്ച സന്ദേശവുമായി തിരക്കിട്ടെത്തിയത്. പേപ്പറിലേക്ക് തിടുക്കത്തിൽ കണ്ണോടിച്ചിട്ട് അദ്ദേഹം അത് മേശപ്പുറത്തേക്കിട്ടു.

“മൈ ഗോഡ്…! അദ്ദേഹം ഇങ്ങോട്ടായിരുന്നു വന്നുകൊണ്ടിരുന്നത്…!” കൊർകൊറാൻ അസ്വാരസ്യത്തോടെ പറഞ്ഞു. “വല്ലാത്തൊരു അന്ത്യമായിപ്പോയി അദ്ദേഹത്തിന്റേത്…”

“തീർച്ചയായും…” കെയ്ൻ തല കുലുക്കി. സന്തോഷം പകരേണ്ട വാർത്തയാണതെങ്കിലും തികച്ചും വിഷാദമഗ്നനായി കാണപ്പെട്ട അദ്ദേഹം കോർപ്പറലിന് നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു.

“ഗാർവിയോട് അവിടെ തന്നെ നിൽക്കുവാൻ പറയൂ… എന്നിട്ട് അങ്ങോട്ട് അയക്കുവാൻ പറ്റിയ തരത്തിലുള്ള ഏതെങ്കിലും റിക്കവറി വെഹിക്ക്‌ൾ ലഭിക്കുമോ എന്ന് നോക്കൂ… കേണൽ സ്റ്റെയ്നറുടെ മൃതശരീരം വീണ്ടെടുക്കണം…”

“അവശേഷിക്കുന്ന ഒരാളുടെയും പിന്നെ ആ ഐറിഷ്‌കാരന്റെയും കാര്യം എങ്ങനെയാണ്…?”  കോർപ്പറൽ പുറത്തേക്ക് നടക്കവെ കൊർകൊറാൻ ചോദിച്ചു.

“അതോർത്ത് വിഷമിക്കേണ്ടതില്ലെന്നാണ് എനിക്ക് തോന്നുന്നത്… വൈകാതെ തന്നെ അവരെ കണ്ടെത്താൻ കഴിയും… എന്തായാലും ഈ ഭാഗത്തേക്ക് വരാൻ ഒട്ടും സാദ്ധ്യതയില്ല…” കെയ്ൻ നെടുവീർപ്പിട്ടു. “എനിക്ക് തോന്നുന്നത്, ഇപ്പോഴത്തെ ഈ നീക്കം സ്റ്റെയ്നർ സ്വയം തീരുമാനിച്ചെടുത്തതായിരിക്കുമെന്നാണ്… ഒരു ദൌത്യം എപ്പോൾ ഉപേക്ഷിക്കണമെന്ന് മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിവില്ലാത്ത മനുഷ്യൻ…”

 ഷെൽഫിനടുത്ത് ചെന്ന് വിസ്കിയുടെ കുപ്പിയെടുത്ത് രണ്ട് ഗ്ലാസുകളിലേക്ക് ഓരോ ലാർജ്ജ് വീതം പകർന്ന് ഒന്ന് കെയ്നിന് നൽകി.

“ഞാനെന്തായാലും ചിയേഴ്സ് പറയുന്നില്ല… കാരണം, നിങ്ങളുടെ ഇപ്പോഴത്തെ മാനസികാവസ്ഥ എനിക്ക് മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയും… എ സ്ട്രെയ്ഞ്ച് സെൻസ് ഓഫ് പേഴ്സണൽ ലോസ്…” കൊർകൊറാൻ പറഞ്ഞു.

“എക്സാക്‌റ്റ്‌ലി…”

“ഇത്തരം അവസ്ഥയിലൂടെ ഞാനും പലപ്പോഴും കടന്നുപോയിട്ടുണ്ട്…” ചെറിയ വിറയലോടെ കൊർകൊറാൻ വിസ്കി അകത്താക്കി. “പ്രധാനമന്ത്രിയെ ഇക്കാര്യം അറിയിക്കണ്ടേ…? നിങ്ങൾ പോകുന്നോ അതോ ഞാൻ പോകണോ…?”

“അത് നിങ്ങളുടെ അവകാശമല്ലേ സർ…?” കെയ്ൻ മുഖത്ത് പുഞ്ചിരി വരുത്തി. “ഞാനെന്റെ ട്രൂപ്പിലുള്ളവരെ വിവരം അറിയിക്കാൻ ചെല്ലട്ടെ…”

മുന്നിലെ വാതിൽ കടന്ന് പോർച്ചിലേക്കിറങ്ങിയപ്പോൾ മഴ തിമിർക്കുകയായിരുന്നു. ചവിട്ടുപടിയിൽ നിന്നുകൊണ്ട് ഇരുട്ടിലേക്ക് നോക്കി അയാൾ വിളിച്ചു.  “കോർപ്പറൽ ബ്ലീക്കർ…?”

നിമിഷങ്ങൾക്കകം ഇരുട്ടിലെവിടെയോ നിന്ന് ബ്ലീക്കർ ഓടിയെത്തി. അവന്റെ കോംബാറ്റ് ജാക്കറ്റ് നനഞ്ഞ് കുതിർന്നിരുന്നു. മഴവെള്ളം വീണ് നനഞ്ഞ ഹെൽമറ്റ് വെളിച്ചം തട്ടിയപ്പോൾ തിളങ്ങി. മുഖത്ത് തേച്ച് പിടിപ്പിച്ചിരുന്ന കാമുഫ്ലാഷ് ക്രീം നനഞ്ഞൊലിച്ച് തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.

“കോസ്റ്റൽ റോഡിൽ വച്ച് ഗാർവിയുടെയും സംഘത്തിന്റെയും വലയിൽ സ്റ്റെയ്നർ കുടുങ്ങി… വിവരം എല്ലാവരെയും അറിയിച്ചേക്കൂ…” കെയ്ൻ പറഞ്ഞു.

“അങ്ങനെ അത് അവസാനിച്ചു… ഇനി ഞങ്ങൾ താഴെ നിൽക്കേണ്ട ആവശ്യമുണ്ടോ സർ..?”

“ഇല്ല… നിനക്ക് അൽപ്പം വിശ്രമവും ചൂടുള്ള ഭക്ഷണവും ലഭിക്കുന്ന വിധത്തിൽ ഗാർഡുകളെ ഒന്ന് റീ അറേഞ്ച് ചെയ്തോളൂ…”

ചവിട്ടുപടികളിറങ്ങി ബ്ലീക്കർ ഇരുട്ടിൽ അപ്രത്യക്ഷനായി. കോരിച്ചൊരിയുന്ന മഴയത്തേക്ക് ഉറ്റുനോക്കി മേജർ ഹാരി കെയ്ൻ കുറച്ച് നേരം അവിടെത്തന്നെ നിന്നു. പിന്നെ പതുക്കെ തിരിഞ്ഞ് ഉള്ളിലേക്ക് നടന്നു.

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...